Locatie: Sint-Truiden, Abdij(straat) / (nl.) Tijdens de nacht van vijf augustus 1992 is de glorie van een plek in het centrum van Sint-Truiden (stad) bruutweg beschadigd door een methaangasontploffing. De voor- en na-situatie is duidelijk. Een spontaan verval trad gaandeweg op maar bleef verstopt achter de abdijmuur en een tijdelijke schutting. Hoe laten we deze plek weer een zichtbaar deel zijn van de stad? Hoe wordt er nieuwsgierigheid gewekt naar wat ooit een private omgeving was en dat nog steeds lijkt te zijn maar vooral, hoe leggen we dit ‘ongeziene’ moment scenografisch vast? Het toelaten en zelfs omarmen van het verval en de verloedering wordt benaderd als ontwerpmethodiek. Hierbij worden de materialisatie en de vorm van het ontwerp geassocieerd met het verhaal van de plek. Dit werd onderzocht via een historisch en geologisch onderzoek met een poëtische benadering als verbindende factor met het ontwerp en leidde tot het vastleggen van een beeld van de afwezige informatie van het verhaal. (2020, Universiteit Hasselt, België)
De Cicindria beekbedding (ondergronds) in Sint-Truiden
DE SCENE (nl.) (1) “Poëzie is een ongrijpbare esthetische ervaring” . Zo ook was de gebeurtenis tijdens de nacht van vijf augustus 1992 een ongrijpbaar gegeven. Het tragisch moment zelf is niet bepaald iets om te beschrijven als een poëtisch fenomeen maar de beelden die zich er rond ontwikkelden brengen dubbele gedachten op gang zoals het romantische idee van een ruïne. Het grijpbaar maken van zo een ongrijpbare esthetische ervaring is een zoektocht naar het scenografisch vastleggen van het gemiste moment: de ondergrondse methaangasontploffing aan de abdijmolen. (2) Een gesloten buitenbekleding van de unit is er niet. Wel is een bewust chaotische open constructie zichtbaar die verwijst naar de houtconstructie van het voormalige molenhuis. Dit is een directe associatie met het moment van de vernielende gasexplosie maar ook voor mij een eerlijke manier om met architectuur om te gaan. Het interieur van de unit volgt het profiel van uitstulpende ronde vormen naar buiten toe, als een tweede verwijzing naar de ontstane druk door de toenmalige gasophoping. (3) Door het tijdstip van deze eenmalige scène, 2u30 s’nachts, was het aantal toeschouwers uiteraard beperkt. Het teruggrijpen naar dit tijdstip mag in het nieuwe ontwerp echter wél toeschouwers lokken. Een nieuwe functie als overnachtingsunit en als plaats voor optredens past binnen dit idee. Zo wordt de plek, niet enkel door de vormgeving van een ontwerp maar ook door een paar nieuwe functies, weer een zichtbaar deel van de stad. De grootste ingreep hierbij is het deels openbaar en toegankelijk maken van deze in oorsprong private omgeving. De vormgeving van het nieuwe ontwerp gaat verder in op deze scène. (4) het ontwerp Samen met het verhaal heeft ook het huidige reliëf van de plek mee het ontwerp gecreëerd. De oude ondergrondse beekbedding die ontsloten werd door de onverwachte gasontploffing, lijkt droog te liggen. Het ontwerp moet zich wel kunnen weren tegen een waterstroom wanneer deze er toch zou zijn. Het bovengronds gedeelte bestaat dan weer uit verschillende gebruiksniveau’s. Het ontwerpidee is gevormd vanuit de ondergrondse beek als kern van de ‘ongeziene’ gasexplosie en de erop volgende verloedering. Op drie plaatsen ligt de beekbedding er open. Deze onbedoeld zichtbare bedding maakt een belangrijk deel uit van het ontwerp want hier zal een ondergrondse verbinding zich op die drie plaatsen bovengronds tonen. (5) de scène De vormgeving van het ontwerp bevat meerdere verwijzingen naar het voorafgaand verhaal. De buitenvormen van de unit die zich op de drie plekken bovengronds laten zien, zijn gebaseerd op de explosie. Bovenaan bevindt zich in iedere unit-top een oculus. Onder één van deze drie toppen bevindt zich een zweethut verwijzend naar de gasophoping en gisting van het methaangas door de ondergrondse warmteontwikkeling in de beek. Het stoom van de zweethut zal via deze ene oculus ontsnappen. Dit verwijst ook deels naar Scandinavische woningen en hun tijdelijke verblijfsruimtes. De twee andere zichtbare delen van de unit bevatten een slaapruimte en een semi-publieke ruimte met natte cel. Deze eerste ruimte kan daarbij ook dienen als atelier en als expositiesruimte voor de residerende artiest. Het gehele ontwerp heeft als doel het verhaal van de plek op een poëtische manier in scène te zetten. Zowel buiten als binnen in de units spreekt het verleden op een zichtbare en tastbare manier tot de bezoeker. (6) artist in residence Een heropbouw van het molenhuis was niet noodzakelijk aangezien de molen zijn functie al verloor toen deze vervangen werd door een elektrische versie. De restanten van het rad worden wel getoond binnen het nieuwe ontwerp maar de focus ligt vooral op de gasexplosie van vijf augustus 1992. Verwijzend naar de explosie om half drie ‘s nachts maar ook naar het nabijgelegen Cicindriahotel, dat toen genoodzaakt was te sluiten, vormt het ontwerp zich rond de functie als tijdelijke verblijfplaats. De stad Sint-Truiden trekt graag artiesten aan. In ruil voor een optreden, voorstelling, etc. kan er verbleven worden in het hart van het stadscentrum. Het al aanwezig platvorm transformeert zich tot een podium, bedoeld voor deze openbare evenementen. Niet alleen artiesten maar ook mensen die even naar rust verlangen, kunnen er mogelijk verblijven wanneer er geen evenementen in de planning staan.
Location: Sint-Truiden, Abbey (street) / (eng.) During the night of August 5, in 1992, the glory of a place in the city center (Sint-Truiden) was brutally damaged by an underground methane gas explosion. The before and after situation of the area is clear. A spontaneous decay gradually occurred but remained hidden behind the abbey wall and a temporary fence. This research started with wondering how to ensure that this place regained its visible part of the city. How can curiosity be cultivated for what was once a private (and commercial) place and still seems to be like that (but not commercial anymore), but above all, how do we capture this "unseen" moment scenographically? Allowing and even embracing decay and degradation is approached as a design method. The materialization and shape of the new design are associated with the story of the place. This was assessed through a historical and geological research with a poetic approach as a connecting factor with the design and influence to capture an image of the absent (story) information. (University of Hasselt, Belgium) - nominated for 2 architecture competitions. - THE SCENE (eng.) (1) "Poetry is an elusive aesthetic experience" (Poëzie verrijkt het leven, 2020). Likewise, the explosion during the night of August 5, in 1992, was an untouchable fact. The tragic moment itself was/is not exactly something to describe as a poetic phenomenon, but the images that developed around it trigger double thoughts, such as the romantic idea of a ruin. Making such an elusive aesthetic experience touchable is a search for scenographic capturing of the missing moment: the underground methane gas explosion at the abbey mill. (2) The unit has no closed extern material. However, a consciously chaotic open construction is visible that refers to the wooden construction of the former mill house. This is a direct association with the moment of the destructive gas explosion, but also an honest way for me to deal with architecture. The closed interior of the unit follows the profile of bulging round shapes to the outside, as a second reference to the pressure created by the gas accumulation. (3) Due to the time of this one-off scene, 2:30 am, the number of spectators was obviously limited. Going back to this time may, however, attract spectators in the new design. A new function as an overnight unit and as a place for performances fits within this idea. In this way, the place becomes a visible part of the city again, not only through the shape of the design but also through a few new functions. The main intervention is to make this originally private environment partly public and accessible. The shape of the new design further elaborates on this scene. (4) the design Together with the story, the current relief of the place has also created the design. The old underground stream bed that was opened up by the unexpected gas explosion seems to be lying dry. The design must be able to withstand a water flow if it were there. The above-ground part consists of different usage levels. The design idea was formed from the underground stream as the core of the "unseen" gas explosion and the subsequent deterioration. The stream bed is open in three places. This unintentionally visible bed is an important part of the design, because here an underground connection will be visible above ground in those three places. (5) the scene The design of the design contains several references to the previous story. The outer shapes of the unit, which appear above ground in three places, are based on the explosion. At the top there is an oculus in each unit top. Under one of these three peaks there is a sweat lodge, referring to the gas accumulation and fermentation of the methane gas due to the underground heat development in the stream. The steam from the sweat lodge will escape through this one oculus. This also partly refers to Scandinavian homes and their temporary living spaces. The other two visible parts of the unit contain a sleeping area and a semi-public area with a wet room. This first space can also serve as a studio and as an exhibition space for the resident artist. The entire design aims to stage the story of the place in a poetic way. Both outside and inside the units, the past speaks to the visitor in a visible and tangible way. (6) artist in residence A rebuild of the mill house was not necessary as the mill already lost its function when it was replaced by an electric version. The remnants of the wheel are shown within the new design, but the focus is mainly on the gas explosion of August 5, 1992. Referring to the explosion at half past three at night, but also to the nearby Cicindria hotel, which was then forced to close, forms the design revolves around the function as a temporary residence. The city of Sint-Truiden likes to attract artists. In exchange for a performance, performance, etc., you can stay in the heart of the city center. The existing platform (p1) transforms into a stage (p2), intended for these public events. Not only artists, but also people who just want to rest can stay there when there are no events planned.
STUDIO LIES VERHEYDEN 